ایمپلنت دندان

فیکسچر ایمپلنت دندانی

فیکسچر پیچی است که طی یک فرایند جراحی کوتاه با استفاده از جراحی پیشرفته با هدایت کامپیوتری وارد استخوان فک می شود. فیکسچر واقعی کمی شبیه ریشه دندان شما به نظر می رسد، که دقیقاً به همان شکلی است که طراحی شده است، بنابراین اگر یک پایه ایمپلنت را ببینید، ممکن است متوجه شوید که انتهای آن درست مانند یک ریشه دندان واقعی مخروطی شکل است.

فیکسچرهای دندانی در طیف وسیعی از قطرهای مختلف در دسترس هستند، این اطمینان را بوجود می آورند که دندانپزشکان می توانند مناسب ترین قطر را برای دندانی انتخاب کنند که به ترمیم نیاز دارد.

به عنوان مثال، ایمپلنت با قطر باریک برای دندان های کوچک تر مانند دندان های پیشین مناسب تر است، در حالی که قطر بزرگ تر برای دندان های بزرگ تر مانند دندان های مولر مناسب تر است. پست های ایمپلنت های دندانی همچنین بر اساس اندازه و محل دندانی که قرار است جایگزین شود متفاوت هستند.

یکی از پرکاربردترین فیکسچرهایی که استفاده می شود ممکن است 18 میلی متر طول داشته باشد، و برای مثال، مینی ایمپلنت های دندانی برای استحکام و پایداری بیشتر، پست های بلندتری دارند. یک فیکسچر دندانی معمولی تو خالی است تا بتوان اباتمنت را روی فیکسچر پیچ کرد.

طراحی ایمپلنت سه تکه امکان پوشاندن پست های ایمپلنت برای اسئواینتگریشن را فراهم می کند، بنابراین لزوماً بلافاصله با پروتز ترمیم نمی شود. در عوض، اباتمنت بعداً متصل می شود، زمانی که دندانپزشک ایمپلنت برای ساخت و قرار دادن پروتز ایمپلنت آماده است.

پس از جراحی کاشت ایمپلنت، قبل از شروع مرحله بعدی در فرآیند کاشت ایمپلنت، تقریباً 4 تا 6 ماه طول می کشد تا بهبود صورت گیرد.

اباتمنت ایمپلنت دندانی

اباتمنت یک قطعه اتصال کوچک است که بین پست ایمپلنت و پروتز قرار می گیرد. یک سمت به گونه ای طراحی شده است که در داخل پست ایمپلنت پیچ شود، در حالی که سمت دیگر برای چسباندن پروتز دندانی استفاده می شود. انواع مختلفی از اباتمنت ها وجود دارند که ممکن است بسته به نوع پروتزی که نیاز به حمایت دارد استفاده شوند.

به عنوان مثال، یک روکش دندانی ممکن است به سادگی مانند یک پیچ کوفته به نظر برسد، در حالی که اباتمنت مورد استفاده برای یک پروتز بر پایه ایمپلنت ممکن است دارای اتصالات خاصی باشد که می تواند روی پروتز چفت شود. برخی از اباتمنت ها را همچنین می توان در زوایای مختلف قرار داد تا بتوان اطمینان حاصل کرد پس از اتصال پروتز، ظاهری طبیعی داشته باشند.

بسته به تکنیکی که دندانپزشک ایمپلنت شما استفاده می کند، اباتمنت ممکن است همزمان با پست ایمپلنت قرار داده شود یا ممکن است پس از بوجود آمدن استئواینتگریشن روی پست پیچ شود.

اباتمنت های سفارشی را می توان در لابراتوار دندانپزشکی پس از ایجاد قالبی از بالای ایمپلنت با دندان ها و لثه مجاور ساخت. اندازه، شکل و جنس، به نیاز بیمار و محل دندان بستگی دارد.

پروتز ایمپلنت دندانی

اصطلاح پروتز در بیشتر موارد برای اشاره به تعویض عضو، معمولاً بازو یا پا استفاده می شود. با این حال، وقتی صحبت از ایمپلنت های دندانی به میان می آید، پروتز به یک دندان مصنوعی اشاره دارد. طبق تعریف، پروتز بخشی مصنوعی از بدن است و زمانی که شما در مورد پروتز ایمپلنت دندانی صحبت می کنید، به دو قسمت مختلف اشاره می کنید، قسمت فلزی که به استخوان فک متصل می شود و خود دندان واقعی.

پروتز را می توان از مواد مختلفی مانند پرسلن یا سرامیک ساخت و می توان آن را در جای خود پیچ ​​کرد یا روی اباتمنت چسباند.

بسته به تعداد دندان هایی که جایگزین می شوند می توانید پروتز داشته باشید:

روکش ایمپلنت

اگر یک دندان تکی تعویض شود روکش دندانی به اباتمنت متصل می شود. روکش های دندانی معمولاً سرامیکی یا ترکیبی از فلز و پرسلن هستند. برای ایجاد یک جایگزین دندان با ظاهری طبیعی، روکش روی اباتمنت پیچ یا سمان می شود.